ŽIVOT I DJELO
Hfz. muderris Hajrudin ef. Abdurahmanović je rođen 1857. godine u selu Godijevo kod Bijelog Polja. Potječe iz porodice – plemena Skoke. Početno vjersko obrazovanje stiče u selu Raduljići, pred Kurtefendijom i Abid- efendijom. Daljnje učenje nastavlja u selu Vrbe, pred Jusuf-efendijom Soićem, a nakon toga svoje daljnje obrazovanje nastavlja u Đakovici u Velikoj medresi, gdje je ostao punih sedam godina. Sluša predavanja istaknutih alima tog vremena, i to: Islama ef., Junusa ef., Munla Hajruša ef., Ismaila ef., te njegovog sina Omera ef., zatim čuvenog alima Munla Jahja ef. Još kao učenik Velike medrese u Đakovici uči hifz pred Ilijas-efendijom i uspješno
ga okončava. U Medresi je, također, stupio u tesavvufski red i postao derviš Nakšibendijskog tarikata i primio je Inabu Silsinamu od nadležnog šejha rahmetli hfz. Hasana ef. ibn Husni Prizenli iz Prizrena, koji je tada bio ovlašten od glavnog šejha, Sulejmana ef. Baba, koji je bio bolestan. Poslije uspješnog okončanja školovanja u Đakovici, svoje daljnje naukovanje nastavlja u Istanbulu. Dolaskom u Istanbul, 1897. godine, upisuje DARUL FUNUN i uči pred timom poznatih alima, od kojih je glavni bio EBU ABDURAHMAN MUHAMMED ŠAKIR, sin Omerov, iz Tokata, muderris sultan Fatihove džamije, poznatiji pod imenom hfz. Šakir Istanbuli, od kojeg dobija IDŽAZETNAMU
20. ševvala 1329. godine. Pored diplome sa DARUL FUNUNA, Hajrudin ef. posjeduje i zasebnu diplomu ŠEH ZADA. Svoje duhovno putovanje kroz suzam nastavlja i u Istanbulu u okviru Nakšibendijskog tarikata. U
Istanbulu je sticao naukovanje zajedno sa Nurom ef. Zahićem iz Sarajeva, Muhammed Šeetom ef. Kurtom, tuzlanskim muijom iz Tuzle, Hasanom ef. Smajlovićem, Muhamedom ef. Potogijom, Salihom ef. Sivčevićem iz Vražića, Abdul Gani Ibrahimbegovićem, brčanskim muderrisom. Nakon okončanja školovanja u Istanbulu, koje je trajalo 10 godina, prolazi kroz Čelić, gdje drži prigodno predavanje. Ugledni mještani Čelića zatražili su od Hajrudina ef. Abdurahmanovića da ostane u Čeliću kao muderris u Čelićkoj medresi, što je i prihvatio. Rad u Čelićkoj medresi bio je zamrznut, s obzirom da je 10 godina prije njegovog dolaska preselio na ahiret muderis pomenute medrese, poznati alim kurra haz Osman ef. Sprečaković. Dužnost muderrisa u Čelićkoj medresi obavlja od 1907. do 1917. godine. Također, 1907. godine Hajrudin ef. Abdurahmanović se ženi iz poznate ulemanske porodice Sivčević iz Vražića, i to Eminom Sivčević, amidžićnom poznatog muderisa i direktora Behram-begove medrese u Tuzli, Saliha ef. Sivčevića. Nakon poroda, 1908. godine, Emina je zajedno sa djetetom preselila na ahiret. Iste godine, Hajrudin ef. ženi Pašu iz porodice Jakubović, čiji otac, hadži Derviš, vodi porijeklo iz Podgorice, od porodice Dervanović. Hajrudin ef. je imao tursko državljanstvo, zbog čega biva pozvan u tursku vojsku, odnosno učešće u ratu 1914-1918. godine, ali nije otišao u rat, jer je njegov punac hadži Derviš Jakubović bio imućan čovjek, tako da je platio bedeluk, novčanu naknadu u te svrhe, koja je bila veoma visoka, i tako je ostao slobodan i nastavio sa svojim radom. Od 1908. do 1919. godine Hajrudin-efendiji je umrlo petero djece. Te godine u mjesecu julu rodila se Ajša, koja je i danas živa i stanuje u Čeliću. Dok je bio kod svoje rodbine u Bijelom Polju, 1917. godine, pojedinci iz Čelića su porušili čelićku medresu zbog njene dotrajalosti, te na tom mjestu, od skoro istog materijala, sagrađena je manja zgrada “Mektebi ibtidaija”. Po povratku iz Bijelog Polja, Hajrudin ef. ostaje bez posla i bez ikakve materijalne naknade, što ga je prisililo da od nadležnih vjerskih vlasti, odnosno Ulema-i-medžlisa zatraži da obavlja dužnost sejjar-vaiza (putujući predavač – vaiz). Tu dozvolu je dobio 06. septembra 1917. godine. Također, dobija otvorenu preporuku, 22. septembra 1921. godine, od naibu reisa Okića da mu Kotarsko vakufsko-mearifsko povjerenstvo i džematski medžlisi budu na ruci da može izvršavati dužnost sejjar-vaiza U mjesecu aprilu 1923. godine, rođen je Hajrudinov sin Muhamed, koji je učio pred svojim ocem i bio jako inteligentan i sposoban. Već od petnaeste godine zajedno sa ocem je išao širom Bosne i Hercegovine i držao javna predavanja. Ubijen je 01. 10. 1944. godine od strane fašista. Kćerka Fatima rođena je u mjesecu septembru 1925. godine, koja je živjela
u Švedskoj, gdje je umrla i ukopana. Hajrudin-efendiji Abdurahmanoviću je izdata posebna dozvola za održavanje vazu-nasihata u cijeloj Bosni i Hercegovini, ali jedino za vrijeme mjeseca redžeba, ša´bana i ramazana, 22. 03. 1926. godine u Sarajevu. Kćerka Zejneba rođena je u mjesecu maju 1927. godine, a trenutno se nalazi u Švedskoj. Sin Ahmed ef. rođen je 15. marta 1930. godine i trenutno živi kao penzionisani imam u Čeliću. Kćerka Emina rođena je u mjesecu aprilu 1932. godine, a umrla je 1960. godine. Dozvolu za obavljanje dužnosti sejjar-vaiza u cijeloj Kraljevini Jugoslaviji dobio je od reisu-l-uleme Maglajlića, 04. avgusta 1935. godine u Beogradu. Njegov angažman kao sejjar-vaiza u toku Drugog svjetskog rata bio je ograničen samo na mjesto Čelić i užu okolinu. Dužnost sejjar-vaiza obavlja do 1955. godine, kada je obolio i postao nepokretan od bolesti nogu. Međutim, 1953. godine odlazi u penziju, ali mu je 1954. godine oduzeto pravo na penziju zbog nepriznavanja pomenutih dozvola i ovlaštenja kao sejjarvaiza od strane VIS-a, a u potpisu reisu-l-uleme Ibrahim ef. Fejića, a na zahtjev komunističkih vlasti. Tako Hajrudin ef. ostaje bez zaslužene egzistencije, ali je nafaka i dalje tekla i bila “MIN DŽIHETILLAH”. Kao sejjar-vaiz obilazio je sva veća mjesta u Bosni i Hercegovini, odnosno Kraljevini Jugoslaviji (Crna Gora, Kosovo, Sandžak) i držao javna predavanja. read more
